Terminologia kryzysowa w mediach włoskich

Miesięcznik Consumatori nr 9/2011 podaje „minisłowniczek kryzysu”, w którym wyjaśnia kluczowe terminy kryzysu ekonomicznego i finansowego, przewijające się ostatnio we włoskich mediach. Większość z nich to terminy techniczne pochodzenia angielskiego. Oto kilka przykładów:

Agenzie di rating (ang. credit rating agency) -  prywatne agencje (główne światowe agencje ratingowe to Standard & Poor’s, Moody’s, Fitch Ratings), które oceniają wiarygodność kredytową, oraz stabilność podmiotu pożyczającego,  a więc poziom ryzyka inwestycji finansowych (niewypłacalności podmiotu zaciągającego dług). Skala literowa ocen: AAA, AA, A BBB..). W skali mogą być zawarte również plusy i minusy. Ostatnio ocena Włoch spadła z A+ do A.  

Stretta del credito - Credit crunch – sytuacja, w której ze względu na ograniczony dostęp do kapitału banki drastycznie redukują dyspozycyjność kredytową, a więc zaostrzają wymogi kredytowe i podnoszenie stóp procentowych zarówno dla klientów prywatnych, jak i małych i dużych przedsiębiorstw. Obecnie tak właśnie reagują banki we wszystkich krajach strefy euro.

Credit Default Swap (CDS) – umowa ubezpieczeniowa, która w zamian za dodatkowe wynagrodzenie pozwala inwestorom na spłatę długów  w przypadku upadku finansowego  przedsiębiorstwa lub nawet kraju. Ceny takich umów nie są regulowane przez żadne instytucje.

Obecnie szacuje się, że zarejestrowano około 10 tysięcy umów powiązanych z długiem publicznym Włoch na ogólną sumę 229 mld euro, na tej podstawie il Sole 24 Ore wyliczyło ryzyko upadku Włoch na 30-35%.

Hedge found (ang. hedge fund) – agresywny fundusz spekulacyjny o bardzo wysokim ryzyku inwestycyjnym, który przynosi ogromne zyski na rynku kapitałowym. Fundusz jest dostępny tylko dla grupy inwestorów dysponujących kapitałem przynajmniej 1mln dolarów. New York Times podaje, że fundusze hedgingowe zainwestowały ogromne sumy (ok. 40mld euro) skupując okazyjne greckie papiery licząc na podwójne zyski jak tylko Grecja wyjdzie z długów.

Spread – różnica między zyskiem obligacji o wysokim ryzyku a zyskiem obligacji bez ryzyka. Do wiosny 2011 „spread” pomiędzy papierami niemieckimi a włoskimi wynosił ok. 200 punktów, w sierpniu osiągnął już 300, a w niektórych przypadkach 400 punktów.