Czy wiecie skąd pochodzi włoski przymiotnik bravo? Otóż ewolucja tego słowa jest bardzo interesująca.
Prawdopodobnie pochodzi od łacińskiego barbarus najpierw w sensie "silny" i "odważny", "zarozumiały" (ang. "brave"), do czego odnosi się na przykład dzisiejszy rzeczownik bravata - "śmiały wyczyn". Ale na tym nie koniec.
Stopniowo znaczenie zmieniło się na "gwałtowny" "dziki", "nieokiełznany", "nieokrzesany" - odpowiednik dzisiejszego brado, np. allo stato brado - w środowisku naturalnym, dzikim.
W międzyczasie przymiotnik nabrał też cechy malvagio, czyli "zły", "nikczemny", "niegodziwy".
Wreszcie ewolucja tego słowa doprowadziła do zmiany znaczenia na "sprytny","zdolny", "sprawny", a nawet "kompetentny". Zauważmy choćby na przykładzie słowa bravura - "zdolność", "talent", "umiejętność". Stąd XIXw. w wielu innych językach, np. w polskim, przymiotnik bravo! przekształcił się w formę wykrzyknienia, eksklamacji, np. w stosunku do artystów na scenie.
Dzisiaj, jak wiemy, określenie bravo często może być rozumiane również jako buono - dobry (np. chłopiec - un bambino bravo), łagodny, posłuszny (np. pies - un cane bravo), uczciwy (np. ludzie - brava gente)...
Ale więcej dowiecie się już w książce Giuseppe Patota pt. Bravo! (Il Mulino, 2016).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz