Befana – określenie powstało ze zniekształonego łacińskiego terminu
Epifania, święta, podczas którego chłopcy
i dziewczęta we wsiach robili kukłę ze szmat i wystawiali za oknem. Z czasem
powstała legenda o bajkowej postaci, dobrej Babie Jadze, przynoszącej dzieciom
słodkości jako symbol podarunków otrzymanych przez Jezusa od Trzech Króli.
Początkowo Kościół potępiał tradycję Befany
jako pogański i wręcz szatański zwyczaj,
ale postać brzydkiej staruchy w łachmanach przetrwała przez
wieki w kulturze ludowej w różnych opowieściach, piosenkach, wierszach i przedstawieniach.
Befanę odbierano także pejoratywnie, symbolizowała stary, zniszczony rok, wszystkie
smutki i cierpienia z nim związane, wreszcie, szarą i „obszarpaną” z liści zimową przyrodę, i dlatego
w niektórych regionach rozpalano wielkie ogniska, palono kukły brzydkiej
staruchy, bawiąc się, śpiewając, tańcząc dookoła i popijając wino.
Oto przykład ironicznej piosenki ludowej z okolic Rzymu stornello romano, w której Brutta Befana to symbol żony - jędzy:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz