Tajemnice rzymskiego Panteonu

Nie tylko w Starożytnym Egipcie kładziono nacisk na ścisły zwiazek pomiędzy architekturą i astronomią. 

Również w Cesarstwie Rzymiskim bardzo istotną rolę odgrywała obserwacja  gwiazd, a w szczególności Słońca, ponieważ przenieszczanie się smugi światła stanowiło często podstawy do ówczesnej inżynierii budowlanej, tak jak w przypadku Panteonu w Rzymie.

Panteon, świątynia bogów patronów Rzymu, i zarazem największa budowla kopułowa na świecie aż do początku XXw., w formie jaką widzimy ją dzisiaj, została zbudowana za czasów cesarza Hadriana blisko dwa tysiące lat temu.




Od wieków ta imponująca budowla pozostawała w centrum zainteresowania naukowców z całego świata, próbujących przeanlizować każdy minimalny aspekt jej struktury. 

Jednak dopiero stosunkowo niedawno, w 2009r., archeoastronomi (po polsku: badacze astroarcheologii) z Politecnico di Milano i Uniwersytetu w Otago (Nowa Zelandia), zdołali rozwiązać niektóre zagadki i tajemnice tej budowli. Naukowcy wysunęli teorię, według której podstawą budowli Panteonu były precyzyjne obliczenia astronomiczne.

Świątynia nieprzypadkowo skierowana jest na północ i jej wnętrze pozostaje prawie zawsze w półmroku, nie licząc okrągłego otworu w kopule o średnicy 9 metrów, zwanego „oculo”, przez który przechodzi snop naturalnego światła.

Naukowcy udowodnili, że tylko jednego najważniejszego dla Rzymian dnia: 21 kwietnia – legendarnej daty powstania Rzymu - w samo południe, promienie słoneczne oświetlają kolumnadę - imponujące wejście do Panteonu,  przez którą dokładnie o 12.00, cesarz wkraczał do środka świątyni, demonstrując światu potęgę Rzymu. Słońce, które zniża się i "zaprasza" do wejścia cesarza było niejako dowodem na sugestywny związek wszechświata z cesarstwem.

fot. Politecnico di Milano

Ponadto, naukowcy sugerują, że Panteon pełnił także rolę kolosalnego zegara słonecznego. Jednak nie był to zegar o tradycyjnej, nowożytnej formie, czyli nieruchomego wskaźnika rzucającego cień na tarczę, ale popularnego wówczas w Starożytnym Rzymie zegara w postaci otworu przez który przebiega snop światła pod zmieniającym się kątem padania i w ten sposób odmierzającym czas.

;