Wpływowe kobiety Włoch cz. 2: Emma Marcegaglia

Drugą wpływową Emmą we Włoszech jest “stalowa lady” Marcegaglia, jak zwykły o niej mówić media, czyli  pierwsza kobieta na czele włoskiego związku przemysłowców Confindustria, odpowiednika Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych Lewiatan (reprezentująca interesy przedsiębiorców prywatnych w Polsce), i na którego czele stoi n.b. również kobieta: Henryka Bochniaż. Obie panie faktycznie mają ze sobą wiele wspólnego i spotykają się przy różnych okazjach, zwłaszcza, że obie wchodzą w skład rady prezydentów BusinessEurope, organizacji zrzeszającej pracodawców Unii Europejskiej. 

EMMA MARCEGAGLIA urodziła się w 1965r. w Mantowie (Lombardia) w rodzinie drobnego przemysłowca Steno Marcegaglia przerabiającego stal w fabryczce o powierzchni zaledwie 120 metrów kw. Dzięki racjonalnemu i oszczędnemu zarządzaniu firmy, rodzina Marcegaglia stopniowo osiąga spory sukces na rynku krajowym i za granicą.

Emma studiuje na prestiżowym uniwersytecie Bocconi w Mediolanie na wydziale Ekonomii, po czym wyjeżdża na 8 miesięcy do USA gdzie zdobywa tytuł Master in Business Administration na New York University. Zaraz po ukończeniu studiów ojciec powierza jej jeden z podupadających oddziałów firmy, Albarella S.p.a. - spółce działającej w sektorze turystycznym na prywatnej wysepce (5km na 1,5km) położonej na południe od Wenecji, na terenie Parco Naturale del Delta del Po. Wkrótce Emma osiąga tam bardzo dobre rezultaty i ojciec powierza jej i drugiemu synowi Antonio współudział w zarządzaniu całej firmy Marcegaglia. 
Wspólne działania rodzinne doprowadzają do rozkwitu Gruppo Marcegalia, które dziś jest światowym liderem w obróbce i przetwarzaniu stali (5,5mln ton stali przerabianej rocznie, 51 biur handlowych, 210 przedstawicielstw handlowych i 50 zakładów przemysłowych rozsianych po Włoszech i świecie). Grupa Marcegaglia zwiększyła swoją działalność na rynkach rozwijających się, również w Polsce, gdzie  otworzyła w 2004r. zakład w Praszce (woj. opolskie) wytwarzający min. płyty izolacyjne i wymienniki ciepła, a następnie w 2010 r. fabrykę w Kluczborku, wytwarzającą precyzyjne rury ze stali węglowej.

Obecnie firma, całkowicie kontrolowana przez rodzinę Marcegaglia, posiada jedną z najbardziej różnorodnych ofert na rynku światowym w tym sektorze (Europa, Ameryka płn. i pd., Bliski Wschód, Rosja, Chiny) realizując roczny dochód przekraczający 4mld euro..

Sukces ten zawdzięcza niewątpliwie przedsiębiorczości i prostym, surowym wartościom przekazywanym z pokolenia na pokolenie. Mottem rodzinnym jest powiedzenie: „Marcegaglia to biedni przemysłowcy bogatego przedsiębiorstwa”. Warto przypomnieć, że ojciec Emmy, Steno, znał dobrze każdego ze swoich pracowników osobiście i od najmłodszych lat pouczał swoje dzieci aby przywiązywać dużą uwagę do spraw socjalnych w firmie. Do 1991r. rodzina Marcegaglia mieszka w domu wybudowanym przez ojca na przeciwko fabryki bez zbędnych luksusów, i zarówno Emma jak i Antonio chodzą do szkoły publicznej wraz z dziećmi robotników pracujących w fabryce.  

W 1982 ojciec Steno zostaje porwany dla okupu i więziony w grocie przez bandytów z Neapolu, na szczęście po 52 dniach udaje mu się zbiec. Po powrocie do domu nie załamuje się, ale przeciwnie, zwołuje rodzinną naradę aby  przeanalizować plany dotyczące przyszłego rozwoju fabryki, które obmyślił sobie podczas niewoli. Nic dziwnego, że, jak przyznaje sama Emma, rozwój firmy jest niemal obsesją rodzinną.

Dlatego też Emma nie poprzestaje na kierowaniu własnej firmy, jej ambicja sięga coraz to trudniejszych wyzwań. Często określana przez dziennikarzy „donna d’acciaio” lub „lady acciaio” (kobieta/dama ze stali), lub wręcz przydomkiem „Black&Decker”, zostaje wiceprzewodniczącą Związku Przemysłowców na rzecz Europy (Confindustria per l'Europa), przewodniczącą włoskiego Związku Młodych Przemysłowców  (Giovani Imprenditori di Confindustria), przewodniczącą Młodych Przemysłowców  na rzecz Europy -YES (Young Entrepreneurs for Europe), i wiceprzewodniczącą włoskiego Związku Przemysłowców  (Confindustria). 

Wreszcie, w 2008 roku, w wieku 43 lat, jako pierwsza kobieta na tym stanowisku i najmłodsza jak dotychczas, obejmuje przewodnictwo nad włoskim Związkiem Przemysłowców (Confindustria - Confederazione Generale dell'Industria Italiana). Za jej kandydaturą głosowało 126 członków na 132, (przy czym 5 członków nie głosowało a 1 głos został unieważniony z powodu błędu).  Wybór Emmy Marcegaglia został przyjęty entuzjastycznym podwójnym „standing ovation”.

Jako prezes Confindustrii stosuje sią do głównych zaleceń wytyczonych przez UE i, chociaż, w przeciwieństwie do swojego przeciwnika, L. Montezemolo, zachowuje dystans wobec wyborów politycznych, często podkreślając, że nie ma zamiaru mieszać się w polityczne rozgrywki, to jej surowa ocena sytuacji gospodarczej kraju, oraz ostra i bezwzględna krytyka wobec działań obecnego rządu Berlusconiego odbijają się głośnym echem wśród polityków w kraju i na świecie. Ostatnio oświadzyła publicznie, że obecne władze nie radzą sobie z sytuacją kraju, i wystąpiła z ultimatum, że albo rząd natychmiast pokaże, że jest w stanie podjąć odpowiednie kroki antykryzysowe, albo poniesie tego konsekwencje.  

Ponadto, Emma Marcegaglia znana jest także z osobistego zaangażowania się w działalność charytatywną, min. w akcję na rzecz pobierania i deponowania krwi pępowinowej w publicznym banku komórek macierzystych za zgodą rodzących (komórki macierzyste są stosowane m.in. do leczenia chorych na nowotwory, np. białaczki). Obecnie stoi na czele Fundacji Areté Onlus wspierając działalność Vita-Salute San Raffaele, oraz jest stałym członkiem "Enterprise Policy Group – Professional Chamber" i Komitetu Zarządu Aspen Institute Italia.

Prywatnie Emma Marcegaglia jest żoną inżyniera informatyka Roberto Vancini, z którym ma córkę, Gaię. Soboty i niedziele poświęca wyłącznie rodzinie, a jej hobby to tennis i narty, oraz zbiory starych zegarów.

Ze względu na urodę i nieskazitelny, elegancki ale zawsze bardzo kobiecy wygląd, Emma nie uniknęła plotek w gazetach, nie tylko jako nastolatka tańcząca na stołach na wyspie Capri w superkrótkich minispódniczkach, ale choćby niedawno, będąc niefortunnie porównaną przez Berlusconiego do tzw. „veliny” (showgirl).

Czytaj także: Wpływowe kobiety Włoch cz.1: Emma Bonino
                       Dlaczego Laura Boldrini